ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΚΟΡΩΝΕΣ, ΑΝΤΙΚΟΣΜΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ (Μέρος 1ο)
Επανερχόμαστε σε ένα θέμα που μας είχε απασχολήσει στο πρόσφατο παρελθόν, αυτό του τρόπου λειτουργίας των μειονοτικών σχολείων τις Παρασκευές.
Αφορμή αυτή τη φορά οι δηλώσεις τοπικού μας βουλευτή περί μη κοσμικότητας του ελληνικού κράτους, καθώς και η διανομή ενός σχεδίου ψηφίσματος από το Σύνδεσμο Σχολικών Εφορειών Μειονοτικών Σχολείων Θράκης κατά της υπενθύμισης του Υπουργείου Παιδείας προς τα μειονοτικά σχολεία Ροδόπης και 'Έβρου να μην επιτρέπεται η πρόωρη αποχώρηση μαθητών και δασκάλων πριν τη λήξη του σχολικού ωραρίου.
Για τα περιστατικά της υπόθεσης και τα επιχειρήματα των μεν και των δε παραπέμπουμε στις 3 διαδοχικές πρόσφατες αναρτήσεις μας. Αξίζει, ωστόσο, να (ξανά) σταθούμε σε μερικά σημεία:
- Άλλο πράγμα η κοσμικότητα ενός κράτους, άλλο το σύστημα της επικρατούσας θρησκείας κατά το Ελληνικό Σύνταγμα. Απόδειξη κοσμικότητας στην Εκπαίδευση είναι ότι κατά τη συνύπαρξη του δικαιώματος στην υποχρεωτική εκπαίδευση και του δικαιώματος στην θρησκευτική ελευθερία, το τελευταίο δεν μπορεί να φτάνει στο σημείο να δημιουργεί μαθητές πολλών ταχυτήτων, ανάλογα με τα θρησκευτικά πιστεύω του καθενός. Η τήρηση του ωρολογίου προγράμματος δεν μπορεί να εξαρτάται από την επίκληση θρησκευτικών καθηκόντων, τα οποία είναι υποκειμενικό στοιχείο κάθε πιστού. Αν συνέβαινε έτσι, κάθε μαθητής κάθε αναγνωρισμένης θρησκείας θα μπορούσε να μπαινοβγαίνει στο σχολείο όποτε επικαλούνταν ανάγκη λατρείας (σπάνια ένας χριστιανός, μουσουλμάνος, εβραίος, βουδιστής, κλπ. θα συνυπήρχαν στην τάξη και το σχολείο θα διαρκούσε μέχρι το βράδυ για να τους προλαβαίνει όλους).
- Όλοι γνωρίζουν ότι κατά την όλως άτυπη και παράνομη αποχώρηση δασκάλων και μαθητών από τα μειονοτικά σχολεία Ροδόπης και Έβρου τις Παρασκευές, σχεδόν κανείς δεν πήγαινε στο τέμενος για προσευχή. Η επίκληση του δικαιώματος στην προσευχή είναι απλά μια βολική δικαιολογία. Αυτό φαίνεται και από τις μαρτυρίες κατοίκων και γονέων, οι οποίες κάνουν λόγο για λιγότερη εργασία και για "κοπάνα" από τα μαθήματα (μεγάλη χαρά έκαναν οι καφετέριες στις πόλεις και στους μεγάλους οικισμούς). Κάτι που αποτελεί προσβολή στο ίδιο το καθήκον της προσευχής για έναν πιστό μουσουλμάνο. Εύλογα ερωτήματα ανακύπτουν: οι χριστιανοί δάσκαλοι του ελληνόγλωσσου προγράμματος γιατί να αποχωρούν; Στα μειονοτικά σχολεία της Ξάνθης γιατί δεν δημιουργήθηκε ποτέ θέμα και το ωρολόγιο πρόγραμμα τηρούνταν αδιαμαρτύρητα;
(συνεχίζεται)