Ο ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ
Πέρασε πριν λίγες μέρες ο υπουργός της γείτονος από τη Θράκη και … δεν ακούμπησε. Η αδιαφορία πλέον της συντριπτικής πλειοψηφίας της μειονότητας για τις ανούσιες επικοινωνιακές φιέστες τόνωσης ηθικού των χειροκροτητών του Προξενείου ήταν εμφανής. Οι ίδιοι και οι ίδιοι μετρημένοι στα δάχτυλα αντάλλαξαν μεταξύ τους χαιρετισμούς, φιλοφρονήσεις και όρκους πίστης, παραδέχθηκαν το πόσο καταπιέζεται η μειονότητα και κατηγόρησαν την αντιδημοκρατική Ελλάδα για όλα τα δεινά τους.
Κονσέρβες ανακοινώσεις που επαναλαμβάνονταν σε κάθε στάση του υπουργού, τα ίδια και τα ίδια φοβικά επιχειρήματα. Αναμενόμενα και χλιαρά. Τέλοσπάντων, πολλά γράφτηκαν, αναλύσεις έγιναν από όλες τις πλευρές, προχωράμε παρακάτω μετά το ευχάριστο διάλειμμα.
Σε μια μόνο αποστροφή του μουσαφίρη σταθήκαμε που δεν ξέρουμε αν είναι για γέλια ή για κλάματα. Αφού παραδέχθηκε ότι η χώρα του αποτελεί παράδειγμα αντιμετώπισης των μειονοτήτων της και πρότυπο ειρηνικής συνύπαρξής τους (γέλια), κάλεσε τη χώρα μας να φερθεί στη μειονότητα (δηλαδή σε εμάς) με τον ίδιο τρόπο που φέρεται η ίδια στους Ρωμιούς της Πόλης (κλάματα). Κατάλαβε, άραγε, τί ζήτησε; Αν συμβεί αυτό, τότε θα πρέπει 100.000 μουσουλμάνοι να μαζεύουμε τις βαλίτσες μας για ανατολικά του Έβρου ποταμού. Όπως δηλαδή φέρθηκε η γείτονα στους Ρωμιούς προς την αντίθετη κατεύθυνση.